Քիչ առաջ ոստիկանության զորքերը մտան Էջմիածին քաղաք։ Երկու ավտոբուս է բերվել Էջմիածին, որոնք, ըստ երևույթին, սպասում են հրահանգի։ Մայր Աթոռի բակում իրավիճակը գերլարված է։ Հավաքված քաղաքացիները թույլ չտվեցին իրավապահներին իրենց հետ տանել Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել Սրբազանին։ Այստեղ են ժամանել նաև կարմիրբերետավորները։ Մայր Աթոռի մոտ հավաքված քաղաքացիները կոչ են անում բոլոր հայերին հավաքվել Մայր Աթոռի բակում և կանգնել ի պաշտպանություն Եկեղեցու։               
 

Վաղն է ա­նո­րոշ ու ան­դեմ

Վաղն է ա­նո­րոշ ու ան­դեմ
21.01.2020 | 00:28
ԱԱԾ նախ­կին տնօ­րեն Գեոր­գի Կու­տո­յա­նի ող­բեր­գա­կան մա­հը մեր հան­րու­թյան հո­գե­բա­նու­թյան ախ­տերն ա­վե­լի ցցուն դարձ­րեց։ Շա­տերն ի­րենց հո­գու ի­րա­կան պատ­կերն ու մաղձն անխ­նա շաղ տվե­ցին, թու­նա­վո­րե­ցին օ­դը։ Ախ­տո­րո­շում­ներ տվող­ներն էլ չու­շա­ցան, «դաս» տվող­ներն էլ, թե՝ դիա­կապ­տու­թյուն եք ա­նում մար­դու մար­մի­նը դեռ չսա­ռած։ Որ մար­դու մեջ մարդ չի մնա­ցել, այլևս զար­մա­նա­լի չէ, բայց ան­հա­մո­զիչ էին նաև ե­րեկ­վա ո­րոշ ան­տար­բեր­նե­րի այ­սօր­վա մեծ մտա­հո­գու­թյուն­ներն ու մարդ­կայ­նու­թյան դրսևո­րում­նե­րը։ Ան­շուշտ, ա­մեն ինչ չափ ու­նի, բայց ինչ­պես Դե­րե­նիկ Դե­միր­ճյա­նը կա­սեր՝ հա­յի չա­փը չա­փա­զանցն է։ Պարզ­վեց, որ մեր տմար­դու­թյունն էլ է չա­փա­զանց ու ա­նա­սե­լի վտան­գա­վոր։
Ի­րա­կա­նու­թյունն այն է, որ մեր հան­րու­թյու­նը բա­ժան­ված է եր­կու խմ­բի՝ ան­ցյա­լը (ո­մանց դեպ­քում ընտ­րո­ղա­բար) ու ներ­կան քն­նա­դա­տող­նե­րի։ Կար­ծես ոչ մե­կին չի ան­հան­գս­տաց­նում՝ իսկ վա­ղը, վաղն ինչ է լի­նե­լու։ Այ­սօր­վա մա­սին ինչ ենք ա­սե­լու մեր ե­րե­խա­նե­րին, ինչ ենք թող­նում նրանց կամ ին­չի մեջ ենք նե­տում նրանց։ Ա­սե­լու ենք, որ բզկտ­վա՞ծ էինք, որ ան­հաս­կա­նա­լի գույ­նե­րի բա­ժան­վա՞ծ ու ցն­ծու՞մ էինք այս կամ այն դաշ­տի ներ­կա­յա­ցուց­չի ան­ժա­մա­նակ մա­հը։ Հա­մա­ձայ­նեք՝ սար­սա­փազ­դու է։ Ինչ­պե՞ս, ի՞նչ բա­ռով կա­րե­լի է այս ա­մե­նը բա­ցատ­րել, փո­խան­ցել։ Կամ ինչ ձևով ա­սել, որ ո­մանք ափ­սո­սե­ցին ան­գամ եր­կու ցա­վակ­ցա­կան խոսք ա­սել, բայց չխոր­շե­ցին նույն ող­բեր­գու­թյու­նը «մաղ­թե­լուց» մյուս­նե­րին։ Հարց է նաև՝ այդ ա­մենն ա­սե­լով, քեզ կհաս­կա­նա՞ն և ա­մե­նա­կարևո­րը՝ կնե­րե՞ն։ Չե՞ն ա­սի՝ Աստ­ծո նմա­նու­թյամբ ստեղծ­ված մարդն այս ինչ­քա՜ն է ցած ըն­կել։ Լուրջ մտո­րե­լու ժա­մա­նակն է, շատ հար­ցեր կան օ­դում, բայց մե­կը, այ­դու­հան­դերձ, ա­մե­նահ­րա­տապն է։
Այ­սօր մեր հան­րա­յին օ­րա­կար­գում կա միայն մեկ հարց, ո­րը կապ չու­նի եր­կի­րը զար­գաց­նե­լու, տն­տե­սու­թյու­նը ոտ­քի հա­նե­լու, իշ­խա­նու­թյու­նը այս կամ այն մար­դուն փո­խան­ցե­լու, ար­տա­քին աշ­խար­հում հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ կա­ռու­ցե­լու հետ։ Այն է՝ կհա­ջող­վի՞ մեր ներ­սը նա­յել ու խել­քի գալ, մաքր­վել։ Մի­մյանց հան­դեպ թշ­նա­մանքն օր օ­րի ար­նա­քամ է ա­նում մեզ։ Մեծ հաշ­վով հա­ջորդ սե­րունդ­նե­րին այն­քան էլ հե­տաքր­քիր չէ, թե Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա­նը, Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նը, Սերժ Սարգ­սյա­նը կամ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը լա՞վ, թե՞ վատ ղե­կա­վար էին, նա պատ­մու­թյու­նից պետք է հաս­կա­նա, թե նրան­ցից ով է եր­կիրն ան­վախ­ճան փո­խան­ցել մյու­սին, ում է հա­ջող­վել եր­կիր, պե­տա­կա­նու­թյուն պա­հել։ Իսկ այ­սօր­վա բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան վի­ճա­կի հա­մար անխ­տիր պա­տաս­խա­նա­տու են բո­լոր այդ ղե­կա­վար­նե­րը, պա­տաս­խա­նա­տու եմ ես, մենք, որ հան­դուր­ժել ենք սխալ­ներն ու հա­մա­կերպ­վել ե­ղա­ծի հետ։ Հի­մա բո­լորս «վա­յե­լում» ենք պտուղ­նե­րը։ Դուք ա­սեք՝ պո­ղոս­ներ, թա­լան­չի նախ­կին­ներ, ան­հայ­րե­նիք ներ­կա­ներ, զոմ­բի­ներ, ես ա­սեմ՝ չմարդ։ Մար­դուն մարդ պա­հող տե­սակն է վե­րա­ցել, գա­զա­նա­ցած զանգ­ված է, որն ա­մեն պա­հի պատ­րաստ է թարմ ա­րյուն գտ­նե­լու և կող­քին խրախ­ճանք ա­նե­լու։
ՈՒ է­լի վաղն է ա­նո­րոշ ու ան­դեմ։ Ի­հար­կե, գա­լու է այդ վա­ղը, բայց ինչ­պի­սի՞ն է այն լի­նե­լու։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 3718

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ